Temas 7 e 8 - Diario
A maior parte da
teoría dos dous últimos temas vímola a través das presentacións que preparamos.
Persoalmente, pareceume máis interesante o tema sete. Puidemos ver realmente a
complexidade dun sistema educativo de éxito. Hai moitos factores a ter en
conta, desde o esforzo persoal do alumnado ata a formación do profesorado ou o
presuposto destinado á educación. Ademais, coma con todo, é moi importante o
contexto social e económico de cada país. Un sistema de éxito como pode ser o
finlandés non necesariamente vai a funcionar se se implementa en España ou en
Estados Unidos, nin se vai a parecer a outro sistema de éxito doutra parte do
mundo. De feito, como puidemos comprobar coas presentacións dos nosos compañeiros,
o sistema educativo de Finlandia é moi diferente ao de Corea do Sur.
Ambos son
sistemas educativos de éxito, pero son dous modelos moi distintos. O de Corea
do Sur é moi duro para os estudantes, quenes se teñen que esforzar moito. Están
baixo unha enorme presión para obter bos resultados académicos, xa que alí son
sinónimo do prestixio social; se vas mal nos estudos, non eres nadie. Ademáis,
atribúen eses bos resultados ao esforzo persoal e non á intelixencia ou ao talento
natural. Se non tes éxito, é porque non traballaches o suficiente. Por esta
razón estudan durante todo o ano, sexa no colexio ou en clases particulares. Creen que teñen que superar esa etapa dura para ter un bo futuro – sacrificarse
agora para disfrutar despois. E a presión non é só por parte dos profesores; como
é algo que está arraigado na cultura, senten presión por parte do propio
alumnado.
Por outro lado,
o sistema educativo de Finlandia supón unha experiencia moito máis relaxada
para o estudante ca en Corea do Sur. Teñen menos horas de clase ao día e as
escolas ofrecen unha variedade de actividades extracurriculares. Ademáis, os
alumnos poden escoller optativas para que teñan motivación e poidan persiguir
os seus intereses persoales. É un sistema que non estresa tanto aos estudantes
pero que consegue resultados moi positivos igualmente. Esta comparación
demostra que pode haber moitas formas diferentes de obter ese éxito académico,
e vai a estar sempre condicionado polo contexto: a sociedade, a historia, as
capacidades económicas e incluso o clima, como comentamos na clase.
A miña presentación
foi sobre o sistema educativo de Xapón, e hai un par de elementos que non me
dou tempo a comentar. Primeiro, en Xapón destínase un porcentaxe menor do PIB á educación pública ca en
outros países (3,59% no ano 2014) e obtén mellores resultados porque se gasta o
presuposto de forma diferente. Os colexios son edificios moi sinxelos e teñen
pouco persoal contratado. Normalmente a administración redúcese a un director,
un asistente, un conserxe e unha enfermera; e non hai comedor nin servizo de
limpeza (como mencionei na presentación). Ademáis, os libros son de tapa blanda
e teñen, polo xerál, menos páxinas ca en outros países porque inclúen só os
contidos que se van a impartir na materia; utilízanse de principio a fin. En
Xapón, asegúranse de que o presuposto se invista na formación do profesorado.
O outro punto
sería o sentido de comunidade fronte o individualismo. Como expliquei na
presentación, a sociedade xaponesa ten unha forte mentalidade cooperativa, e para
eles a importancia da comunidade é sinónimo de orde e disciplina. Pola contra,
o individualismo representaría a falta de disciplina. Consideran que a
mentalidade individualista de occidente causaría unha tasa de criminalidade
máis alta – pero que tamén é moi positiva en canto á creatividade. É unha
mentalidade que pode motivar a algunhas persoas a superarse e a destacar sobre as
demáis; persoas que poden acabar inventando algo revolucionario ou gañando un
premio Nobel. En Xapón, o desexo de destacar non está ben visto e valórase máis
a modestia. De feito, hai un dito popular que é: “the nail that sticks out gets
hammered down”. En canto á educación, o sentido de comunidade fronte o
individualismo é o mesmo que a productividade e a eficiencia fronte a
creatividade e a innovación. En xapón, sempre se favoreceu máis á eficiencia.
Creían que era mellor o progreso contínuo ca unha innovación de cando en vez.
Hoxe en día, en Xapón valorase cada vez máis a innovación e por iso intentan fomentar
a creatividade na educación.
Por último, quería
mencionar as dúas metodoloxías que me pareceron máis interesantes das
presentacións do tema oito. A primeira sería a metodoloxía por proxectos. É unha
metodoloxía que xa vimos en varias ocasións neste mestrado pero ségueme
parecendo unha das máis interesantes. Permítenos motivar ao alumnado dándolles
un obxectivo concreto que teñen que acadar; cando rematan o proxecto, poden ver
o “produto final” dos seus esforzos. Ademáis, as materias de linguas estranxeiras
permiten unha gran flexibilidade en canto á temática dos proxectos. Por último,
a segunda metodoloxía que me pareceu interesante foi a do silencio. Natalia
fixo unha demostración ao principio da súa presentación e nunca vira algo
parecido. Ao principio non me convencía moito – non lle vía a utilidade. Pero
deime conta rápido de que pode ser unha boa forma de captar a atención da clase
e de que practiquen o speaking, a
gramática básica e a expresión de ideas e sentimentos.
Ola Pablo
ResponderEliminarEncantoume aprender cousas sobre o sistema educativo en Xapón, moitas grazas pola túa presentación.
O que máis me chamou a atención, por descoñecido para min, foi a importancia que se lle da á cultura do esforzo e ao sentido de comunidade fronte ao individualismo. Ao fin de contas, é a cooperación o que move a un país, e non o individualismo, e é admirable que en Xapón esta idea estea tan establecida dende a infancia. Realmente penso que nestes aspectos en España temos moito que mellorar.
Un saúdo!